ASTENİK

13.07. 22 05.40 Aile: abi?  Ne için benden nefret ediyorsun Biz aynı yerden aynı aileden geldik Senin doğduğun yerden doğdum Bana vurmanı istemedim Belki canını yakmışımdır Özür dilemek hep istedim Ama içimden ne zaman merhamet gelse Senin bende bıraktığın yaralar Kanıyor tekrar tekrar. Bu kanamayı ben durduramıyorum Ben sana ölmeden sarılmak Gülmek ve ağlamak istiyorum Ama sen benim yüzüme bakmıyorsun Başım sıkıştığında yoksun Mutlu olduğumda yoksun Sana ihtiyacım varken yoksun Ama ben seni bazen özlüyorum  Çünkü ben kötü olamıyorum  Seni bitiremiyorum ben  Silemiyorum yok edemiyorum  Ve ben bazen gerçekten  Senin kadar kötü biri olmak istiyorum  Şiir: Esra AKYOL  Fotoğraf : https://pin.it/5QysbuE

19.05.2022 Bu gece yağmur tüm şiddetiyle Yağıyor dünyanın narin bedenine Şimşekler eşliğindeki bu opera Tarihte derin iz bırakacak Bu gece asil ve gururlu bir kadının Yıpranmış ve yorulmuş bedeninden Ruhunun ayrılış hikayesi anlatılıyor Hüzünlü rüzgarların dilinden Bu gece bu kadının kızı Namı değer düş kırıklığı Ağlamalı mı sevinmeli mi Bu yapayalnız beklenen ölüme? Haykırışlarıyla mı doldurmalı evreni Ailesinin onu yaşıyorken öldürmesine    Yoksa kutlamalı mi kendince kazandığı  Yabani özgürlüğün vasat tadını                                                                 Esra AKYOL Resim bağlantısı : https://pin.it/5fIB3Pg resim pinterestten alındı

Ernst Kretschmer Astenik Güçsüz ve yitiktim Sevdiklerimi yitirmiştim Kendi mutluluğum üzüyordu Sevenlerimi ağlatıyordu Benim gülüşlerim Kaçmayı seçtim Arkama bakmadan Dönmeden, durmadan, hızlıca !  Evimden, bağlarımdan Zincirlerimden aslında Uzaklaştım... Belki hataydı Belki değildi Ama ben toprağımı bıraktığımda Hava çok güzeldi, maviydi İçim yeşerdi ve umutlandım Ben sizden ayrılırken, ağlayarak Mutluydum.  Ben o sırada güçten yoksun bir ASTENİKTİM                                                                                       Esra AKYOL